Preek van 27 maart 2022
PREEK 4e zondag van de 40 dagentijd C – zondag Laetare – Liudgerdag
Jozua 5,9a.10-12; 2 Korinthe 5, 17-21; Lucas 15, 1-3.11-32 deurklink
“Liudger werd gevraagd een dorp te helpen dat geteisterd werd door een ganzenplaag. Ludger maakte korte metten. Hij pakte een gans bij de nek en begroef het dier levend en wel in de grond. Echter, de gans kwam een paar meter verderop weer uit de grond tevoorschijn. En daar ontstond een bron. Zo wordt Liudger nog steeds met ganzen afgebeeld.”
Het is één van de legenden rondom onze patroonheilige Liudger – op ons logo staat altijd die afbeelding met ganzen – als beeld dat we elkaar kunnen redden – dat we als eenheid nieuwe bronnen kunnen aanboren om tot vrede te komen.
Van oudsher staat de GANS symbool voor samenwerken, voor trouw en waakzaamheid. In de pas lopen, ganzenpas, is symbool van teamgeest.
We vieren vandaag het feest van onze patroon Liudger die in de 8e eeuw hier rondtrok en mensen verzamelde om gedoopt te worden, kerken te bouwen, het christendom te verspreiden. Op die erfenis vieren wij vandaag.
Maar het valt niet mee om na twee jaar de draad weer op te pakken – de deurkruk te pakken en open te doen en dat teamgevoel te ervaren op deze eerste Liudgerdag vandaag sinds 2019.
Het valt mij erg op dat we de laatste tijd daarbij vooral jongeren noemen: in het kader van het pré-synodale proces bedenken we hoe de kerk gerestyled kan worden voor de volgende generaties, voor jonge mensen die eindelijk na twee jaar ‘lockdown’ dolgraag opnieuw willen beginnen of hun leven willen hervatten.
Al wat jaren geleden ging er een term rond in de jongerenwereld: YOLO. Het woord klinkt nieuw, maar de inhoud is heel oud: ‘You Only Live Once’ ‘- je leeft maar één keer. In 1967 was er overigens in een James Bond filmserie een variatie op: “You only live twice.” een aardige term voor de tweede kans b.v. na een bekering, een omslag, een tweede leven.
Dat brengt ons bij de lezingen van deze dag: de hoofdlezing: het zo bekende verhaal van de verloren zoon of van de barmhartige vader of hoe je het maar leest. Natuurlijk, áls we van die gruwelijke, zinloze oorlog iets kunnen leren, dan is het dat ‘een thuis hebben’ ongelooflijk belangrijk is; een thuis waar je kunt zijn met al je hebbelijkheden en onhebbelijkheden, je eigen-aardigheden en -ónaardigheden, waar de deurkruk vertrouwd is; en ja, je leeft maar één keer…
Uit het leven halen wat erin zit… Dat is méér dan een blijde boodschap.
De jongste zoon in het verhaal doet dat ook – hij krijgt de helft van de erfenis en doet wat hij graag wil doen. Natuurlijk: het is een voorbeeldverhaal: De oudste is de goede, de jongste de slechte, God is de Vader: de jongste gebruikt de gaven van zijn vader verkeerd en raakt aan lagerwal- maar hij komt tot inkeer, letterlijk: hij keert naar zijn Vader terug. Hij staat op en betuigt spijt. Natuurlijk doet dat aan de verrijzenis denken. Zo zegt die vader het ook:
‘Mijn zoon was dood en is weer levend geworden’: een 2e kans, een 2e leven.
We treffen een grenzeloos barmhartige vader aan, die al vanaf het begin zijn kind niet afblaft wanneer die zijn eigen weg gaat, maar respecteert wat zijn zoon wil. En wanneer die zoon terugkeert, is hij blij, stelt geen moeilijke vragen, verwijt niets. Wat hij doet, is een feest organiseren. Thuis = Feest!
Thuis is verder gaan waar je gebleven bent. Zondag Laetare – verheug je!
God voelt dat aan, is als Vader onbegrijpelijk barmhartig. Die ontevreden oudste zoon daarentegen snapt niets van vergeving en verzoening. Hij is vergeten dat ook hij de helft van zijn vaders vermogen heeft ontvangen, en dat hij altijd veilig in de nabijheid van zijn Vader kon verkeren, thuis. Hij heeft er niet van genoten. YOLO- You only live once… jammer, jammer. Dat zou misschien wel de grootste zonde zijn: dat we vergeten te genieten van het leven in de nabijheid van God. Laetare, vier het leven. Zo deed het volk van Jozua in de eerste lezing, toen die hun eerste Pasen dat in het beloofde land vierden;
De uittocht ten einde. Het manna in de woestijn niet meer nodig, het volk kan zelf weer leven van de opbrengst van het land. Vrij…We zien aan de Oekraïne-beelden wat dat betekent: vrij! We weten wat het einde van corona betekent: vrij! Mensen zijn vrij om van hun leven iets te maken – blijf je? Ga je weg? – De kunst is om die vrijheid vast te houden en te waarderen. En natuurlijk is er kritiek, jaloezie en strijd – wereldwijd en ook in het klein. Dat zien we aan die oudste zoon, maar God laat zich niet afkopen door kritiek of boosheid en geweld, God schrijft niemand af, Hij zal ieder die zich naar Hem toekeert, een tweede kans geven, een gans geven, als teken van teamgeest – ga er samen aan staan. Alle reden om de kerkdeurkruk vast te pakken, de weg naar onze Liudger- kerken terug te vinden en samen terug te gaan naar waar we begonnen zijn, positief, naar God en naar elkaar. Amen.