Lees hier de overweging van Aswoensdag 2023

OVERWEGING ASWOENSDAG 2023

Misschien is het ook wel omdat er bij ons thuis nu geklust wordt, maar als je dagelijks naar de puinhopen kijkt in Noord-Syrië en Turkije, dan denk je: hoe krijg je dit ooit weer gerepareerd? Hoe komt dit goed? Waar moet je beginnen? Hoe kunnen ooit mensen hun leven en werk, hoe kunnen kinderen hun school en hun sport weer oppakken als niemand hen helpt opruimen, herstellen en opbouwen? Als niemand ergens begint?

Hoe doe je dat? Hoe krijg je een boek gelezen in deze puinhopen?

Hoe maak je een plan om verder te kunnen?

Hoe krijg je ooit het stof van het cement weg?

Hoe krijg je moed verzameld om samen de schouders eronder te zetten?

Het is Aswoensdag, Aswoensdag van het jaar 2023… en ja, met het verbranden van oude palmtakken vanaf het jaar 2020 hebben we nieuwe as gecreëerd en deze is gisteren gezegend – om ons te voorzien van ‘as’ – een kruisje met ‘as’.

Het is een oud gebruik dat ons herinnert aan de tijdelijkheid, de betrekkelijkheid van ons mensenleven: we spreken het hardop uit: gedenk o mens, dat je stof bent en tot stof zult terugkeren. Maar het isveel meer… onze komst naar de kerk vandaag al, is een teken van ommekeer, terugkeer, van beginnen en aanpakken van iets …

Het askruisje is een teken van geloof van bescheidenheid ook (God, ik ben maar een stofje), van spijt en bereidheid om opnieuw te beginnen, van ons willen richten op God, op de naaste en om onszelf innerlijk te willen vernieuwen. Het is een begin, een aanpakmoment. Nee, goddank leven wij niet op puinhopen en hebben we over het algemeen het leven goed voor elkaar. Maar om ‘gerechtigheid te beoefenen’ om het maar met de woorden van het evangelie te zeggen, is wel wat gereedschap nodig… is misschien wel een koevoet om onze eigen belangen weg te tillen, een waterpomptang om ons hart wat te versleutelen en misschien zelfs een hamer om de harde kantjes van onszelf weg te tikken.

Ja, zegt Jezus, ogenschijnlijk, van de buitenkant, doen we allemaal ons best en lijken we gewoon prima mensen – maar van binnen is er altijd nog wel wat te repareren. Op 3 manieren worden de reparatiewerkzaamheden gekenmerkt: in het bidden – ongemerkt schuiven we soms zomaar van God weg omdat we druk zijn met onszelf, met onze dingen, met wat we hebben en bereiken…  in het geven: vanuit de gedachte dat iedereen zijn eigen puin moet opruimen, dat ieder ook voor zichzelf kan zorgen, zouden we vergeten hoe vaak mensen op onze aandacht en zorg hopen…  de naaste heeft ons nodig… en die naaste is je familie, je buur maar zijn ook de kinderen in Ghana die er ook niets aan kunnen doen dat ze met een beperking zijn geboren –  en tenslotte kunnen we repareren in het vasten – in het niet toegeven aan al die dingen die vooral onszelf goed doen – van eten en drinken tot de telefoon of het omgaan met geld… je kunt ook dingen NIET doen… juist ons zin hebben in dingen, daar valt nog heel veel te herstellen…

Aswoensdag – het begin van een klus-proces van 40dagen om te zorgen dat we kunnen ‘wonen’ in ons eigen leven – dat we schades kunnen herstellen en de leefbaarheid van anderen-met-ons en van ons-met-God veel beter en heler kunnen maken. Nee, sombere gezichten zijn niet nodig, zegt het evangelie. Onze werkzaamheden aan onszelf, aan ons leven met elkaar, zijn juist kansen en uitdagingen om – zoals de klussers, de ververs, de timmerlieden zo goed kunnen – om het leven aangenamer te maken en geluk te ontlenen aan het gelukkig maken van de ander.

En ja… als er puin geruimd is, komt God ook vanzelf weer in beeld.

Mochten we met de profeet Joël vragend zeggen ‘waar blijft God?’- we hoeven niet ver te zoeken, Hij zal er zijn, altijd. Amen.