Lees hier de overweging van 7 mei 2023

PREEK 5^e zondag van Pasen A- 6 en 7 mei 2023

Handelingen 6, 1-7; 1 Petrus 2, 4-9; Johannes 14, 1-12

Ik vond hem tussen de vele dingen die losraken als je aan het verbouwen bent: het scharnier van een deur… en meteen paste dit oude dingetje bij de gedachten die wij deze eerste mei-week en dit weekend met elkaar delen als het gaat om de gebeurtenissen in de wereld en ons ‘staan’ in de kerk van 2023.

Want als we iets leren van het verleden, het oorlogsverleden, de meidagen van 40-45 en de al bijna gewone oorlogsbeelden op ons netvlies nu, dan is het wel dat het ongelooflijk nodig is dat er aan de deur van oorlog en vrede wordt ‘gedraaid’… het lijkt wel of in die zinloze Oekraïne-oorlog de deuren en ramen zin dichtgetimmerd: wanneer draait er iemand iets open om te zeggen: stop toch alsjeblieft: dit kost alleen maar mensenlevens en geld, hier zijn alleen maar verliezers… in een tijd als deze, waarin de technologie en de medische wetenschap wereldwijd grote stappen maken, er zóveel deuren opengaan naar de toekomst, in deze tijd hoeft niemand meer te vrezen voor de toekomst, als er maar gezondheid en vrede is. De afgelopen meidagen laten goed zien dat er een sterke overgang schuilt in het herdenken en vieren van het verleden naar de toekomst. En dat is niet nieuw – het is ook die deur dichte deur van Goede-Vrijdag-verdriet, verslagenheid, verbijstering – 4 mei – naar een toekomst van verder- kunnen- Pasen – vrijheid, bevrijding 5 mei – naar Pinksteren… straks.

Nota bene in Jezus’ afscheidsrede in het evangelie vandaag – draait de deur naar de toekomst open: wees niet bang, zegt Jezus – Ik ben er ook nog… Ik ben de weg, de waarheid en het leven – je kunt rustig op mij vertrouwen, want als je je vasthoudt aan mij, houdt God jou ook vast. Dat zegt Hij tegen de vragende apostelen Thomas en Filippus, maar in feite ook tegen ons.

Natuurlijk zijn Jezus’ afscheidswoorden nog van vóór Pasen – maar we kunnen niet zonder het verleden naar de toekomst kijken: Jezus was de hoeksteen naar de toekomst – zegt Petrus, tweede lezing -weliswaar afgekeurd, weggeschopt, maar uiteindelijk werd Hij fundament van een wereldkerk. En Hij is nog veel méér dan dat: Juist in zijn geruststellende woorden is Hij een inspiratiebron voor de eerste leerlingen over wie we lezen in het boek Handelingen van de apostelen. Jezus bezat die scharnierfunctie. Zijn volgelingen straalden dat enthousiasme uit en de groep groeide… en de eerste diakenen werden gewijd – en ja – ook die kregen diezelfde scharnierfunctie: zij openden deuren naar de toekomst door zelf ook te blijven bidden en samen te komen, door zich te wijden aan de verspreiding van het woord maar ook aan de zorg voor armen en zieken. Lucas, één van de elf, schreef ná zijn evangelie een tweede boek, deze Handelingen van de Apostelen en we horen daarin over de groei van de Kerk vanuit Jeruzalem tot in Rome, het centrum van de toenmalige wereld.

Nee, het is geen geschiedenis, maar het zijn geloofsbelevenissen. En natuurlijk waren er wel eens conflicten, zeker als meerdere culturen elkaar kruisen. Het verleden laat ons zien dat er weinig echt veranderd is: nog steeds is er veel verdeeldheid is in de wereld, soms ook tussen en binnen kerken.

Gelukkig is de eerste zondag van mei al veel jaren de Zondag van de Oosterse kerken, onze zusterkerken in het oosten van Europa met wie goede contacten zijn. En gelukkig verstaan we elkaar als kerken van de wereld beter dan ooit.

Door Jezus als scharnier draaien de deuren naar binnen open – we zijn overal welkom! Dat geeft vertrouwen voor het heden en voor de toekomst.

Méér dan ooit kunnen christenen in de wereld aan nieuwe toekomst bouwen door in vrede te leven en door hun scharnierfunctie naar de samenleving. Onze sterke kant is: we houden vól, we kunnen het, we draaien mee, we staan niet stil maar schrijven nieuwe geschiedenis. Hopelijk komt er een nieuwe tijd van vrede, van bidders genoeg én van mensen die de deuren openhouden, niet alleen in de kerk, maar in de hele samenleving, de hele wereld.

Ik wens het ons allen van harte toe.

Amen.