Lees hier de overweging van 3 december 2023!

OVERWEGING EERSTE ADVENT  B   3 december 2023

Jesaja 63, 16b-17.19b;64,3b-8   1 Korintiërs 1, 3-9; Marcus 13, 33-37   kookwekker

Eén van de dingen die ik in mijn (nieuwe) keuken nooit zou willen missen, is mijn kookwekker. Dit weekend begint de Advent… de Advent van het jaar 2023- Zoals elke advent wordt er elke week één, en in totaal vier kaarsen aangestoken. Ze symboliseren het licht dat de duisternis verdrijft. Het licht van Gods liefde en vrede, dat licht dat ons oproept om zelf licht te zijn voor onze medemensen, om barmhartig te zijn in ons doen en in ons denken.

Op de adventskrans staan deze vier kaarsen ook als symbool voor het terugkomen van de jaargetijden. Ze geven niet alleen 4 weken voorbereiding aan, maar ook de 4 windstreken noord, zuid, oost en west. Misschien leuk om te weten: Oorspronkelijk zijn die Adventskaarsen een uitvinding van de Duitse, Lutherse theoloog Johann Hinrich Wichern  die in 1839 voor het eerst gebruik van kaarsen als aftelkalender naar Kerst. Hij runde een missieschool en het verhaal gaat dat zijn leerlingen rond december constant bij hem kwamen vragen of het al bijna Kerst was. Daarom besloot hij een voor de kinderen begrijpelijke aftelkalender te maken. Dan duurde het wachten niet zo lang.

De allereerste krans was een wagenwiel waarop hij 4 grote kaarsen plaatste met 19 kleinere kaarsen ertussenin. Elke dag werd 1 kleine kaars aangestoken, elke zondag was een grote kaars aan de beurt. Zo konden de kinderen precies zien hoelang het nog duurde tot het zover was, tot de wekker rinkelde en heteindelijk Kerst zou zijn. Ook voor migranten uit een andere cultuur was het dan duidelijk hoelang het nog duurde voor het Kerstmis was. De ronde krans vindt zijn oorsprong in het zonnerad, symbool voor ‘t jaar, met telkens terugkomende jaargetijden, die gekoppeld zijn aan de stand van de zon.

Wachten, verlangen… ieder van ons weet zelf wel hoelang het soms lijkt te duren voor de aardappelen of de eitjes koken… Hoelang het kan duren als je iets echt graag wilt of ergens naar verlangt: van zes weken revalidatie na een gebroken heup tot het lange wachten eer de vorst en de winter weer voorbij zijn. Donkerte doet dat ook met mensen – vandaar die licht-traditie. Wat zal het voor de Israëlische gijzelaars, voor de Palestijnse gevangenen oneindig lang hebben geduurd voor zij de wekker hoorden en bericht kregen dat zij vrij mochten, laat staan voor wie nog vastzitten! 

In onze lezingen n de Advent zien we dat na een lange tijd van wachten toch het volle licht brandt, het licht dat Jezus zelf is. Jezus stáát voor liefde, voor vrede en gerechtigheid, woorden die in heel veel landen niet eens gekend worden, die voor machthebbers niet belangrijk zijn. Juist nu we dagelijks zien hoeveel oorlog, wreedheid, moord, marteling er is, is er ook dubbel reden om naar Kerstmis toe te leven en mét hen te hopen op betere tijden. En zowel Jesaja als Paulus als Jezus in het evangelie vragen ons om op onze hoede te zijn, waakzaam te zijn, op te letten bij alles wat er om ons heen gebeurt.

We noemen het vaak AANDACHT hebben, aandacht voor wat God ons heeft toevertrouwd. In de drukte van onze levens zouden we er bijna aan voorbij gaan. God laat, zoals in het evangelie vandaag de man die in het buitenland vertoeft, het beheer over de aarde aan ons toe. Maar de grootste schat die God in ons handen legt is uiteraard de mens.  Opletten, daar zit ons leven vol mee: Hoeveel artsen vragen ons niet op te letten dat we gezond eten en genoeg bewegen omdat er anders gezondheidsproblemen dreigen.

Economen waarschuwen ons om verstandig om te gaan met ons budget.

Milieu-bewegingen roepen opnieuw op om voorzichtig te zijn met ons energieverbruik. Maar heel weinigen durven zeggen dat de kookwekker straks afgaat over ons mens-medemens-zijn. We vinden dat vaak privé, het publieke debat en de partijprogramma’s van de komende regering noemen ’t zelden.

Toch is dat de diepste kern van deze Adventstijd: wakker zijn in ons geloof en deelnemen aan de opbouw van een mooiere wereld, aan Gods Koninkrijk van liefde, vrede en vreugde – het vertrouwen hebben dat Hij ons niet veroordeelt om wat niet goed is gegaan, zoals Jesaja bepleit en we noemden in ons boete-vieren, maar leven in de hoop dat God blijft zorgen voor ons, we zij immers het maaksel van zijn hand. Hij is de boetseerder van elke mens – ook van partijen en volken met wie we niet willen – en wij zijn van hetzelfde leem, en daarmee zijn, we, gewild en ongewild – broers en zussen van elkaar, medemensen.

En ja, we zijn ongeduldig en we vinden het tikken van de klok, de kookwekker, maar lang duren, maar als we ooit aan het einde van ons leven terugkijken, is het eerste wat we zeggen: och waar blijft, waar bleef de tijd?  

Vier weken, om – bewust geworden in ons boetevieren – wakker en open het licht te zien groeien, de tijd te horen tikken maar ook tegen elkaar te zeggen: laten we vertrouwen dat het goed komt, omdat – zoals Paulus zegt – God getrouw is, Hij komt en Hij blijft. Amen.