Lees hier de overweging van 12 juni 2022
PREEK ZONDAG HEILIGE DRIE-EENHEID – 11 EN 12 juni 2022
Spreuken 8, 22-31; Romeinen 5,1-5; Johannes 16,12-15
Nu alle festivals en festiviteiten weer door kunnen gaan, hóór en lees je nu dagelijks, wekelijks in deze tijd over reünies, familiedagen, familieweekenden, alleen al de Sint Vitusschool in Winschoten, de Sint Antoniusschool in Sappemeer en in Musselkanaal, de Sint Walfridusschool in Bedum – alleen al deze katholieke scholen bestonden het afgelopen jaar 100 jaar en mensen konden elkaar na dertig, veertig, soms vijftig of zestig jaar weer ontmoeten – dat is méér dan bijzonder natuurlijk – en ja – herken je elkaar nog?
Weet je nog namen? Kun je je nog iets over iemand herinneren? Klein-groot-dik-dun- druk-stil, donker of blond, goed-leren of juist niet?
De foto’s komen op tafel … tjonge, tjonge, wat zijn we veranderd!!
We vieren dit weekend het feest van de Drie-ene God … Trinitatis – of Drievuldigheidszondag… alsof er drie foto’s van God op tafel liggen – dat klinkt moeilijk, bijna hemels of hoog-theologisch, maar menselijker kan het bijna niet, want ook wij, mensen, zijn altijd véél meer dan die ene man, die ene vrouw, dan dat ene kind dat we op dat moment waren. Mensen veranderen voortdurend van persoon. Van het kleine baby’tje dat kroop over het kleed op de vloer tot dat jongetje dat niet stil kon zitten in de klas tot die jonge vrouw die een prachtige spreekbeurt, toespraak houdt tot die jongen die nu minister of bisschop is…? Zou Poetin vroeger ook niet heel iemand anders geweest zijn? Een straatboefje uit een arm gezin in Leningrad, het tegenwoordige Sint Petersburg…En Paus Franciscus toen hij nog priester was in Argentinië? Oudste van vijf kinderen, voetballiefhebber, als chemisch technicus afgestudeerd…
En dat zijn nog maar de veranderingen door de tijd… maar …zijn wij op ons werk precies dezelfde mens als thuis? Zijn we vergeleken bij vóór ons huwelijk misschien in ons huwelijk ook veranderd? Zijn we een ander mens als we ziek zijn, of met ziekte en dood geconfronteerd worden? Blijven we altijd dezelfde mens? Is het niet zo dat we op foto’s zien dat we niet alleen veranderd zijn maar ook dat we gedurende het leven door-ontwikkeld zijn?
En toch ook dezelfde gebleven?
De kerk, volgens afspraak al op een concilie uit de vierde eeuw, leert ons te geloven dat God zich in drie Personen aan ons, mensen, laat zien. In alle omstandigheden is Hij ons nabij. Wanneer we in nood zijn is Hij de bezorgde Vader en Moeder. Wanneer we keuzes maken, is Hij onze broeder, onze wegwijzer. In Jezus leert Hij ons omgaan met geluk, met pijn en verdriet, met medemensen – leert Hij ons opkomen voor de arme, de kleine, Hij leert ons dat er niet te oordelen valt… is Hij de Raadsman. En als Geest inspireert Hij ons tot het goede. Door Gods Geest ervaren we dat God liefde is, een Trooster is, en dat Hij ons aanzet tot vrede en vreugde en gerechtigheid en om de schepping vol schoonheid te behouden, te koesteren, te verzorgen. Vader, Zoon en Geest.
En het mooie is: God heeft ons geschapen naar zijn beeld en gelijkenis – ook wij hebben die méérdere kanten – ook wij trekken vaak meerdere sporen in ons leven – we veranderen maar blijven ook dezelfde.
We vierden al Kerstmis, Pasen en Pinksteren – drie hoogfeesten waarin 1. Op Kerstmis God centraal stond en mens werd – te zien in Bethlehem – waarin 2. Op Pasen Jezus centraal stond – ging door lijden en dood maar stond op uit het graf – te zien op het kruis– en 3. Op Pinksteren God ons niet in de steek liet maar ons adem inblies, geestkracht, geloof en vertrouwen voor de toekomst en ons samenbracht als één kerk. Te zien in elke vorm van kerk-zijn.
Drie foto’s van dezelfde God – is dan dit feest van de Drie-eenheid een soort reünie? Nee, het is nog eens de samenvatting, de bevestiging en ook de versteviging van ons geloof in die Drieëne God, die God die als geheim, als mysterie zo moeilijk te begrijpen is maar die er altijd is – in ons, om ons heen en aanspreekbaar, online, dag en nacht. Daarom is God niet ‘onzichtbaar’ en want dat wordt gezegd zo ingewikkeld te zijn voor ons – maar…
Als we elkaar kunnen bellen en appen zonder elkaar te zien – en we doen bijna niet anders – dan kan het toch niet moeilijk zijn Hem aan te spreken?
God laat zich zien in elke mens die we ontmoeten, na lange tijd of elke dag, in elke vorm van liefde. En liefde laat zich altijd fotograferen, tot diep in ons geheugen. En foto’s vergaan, maar liefde nooit. God blijft. Amen.